با یاد دوست
خب آپاندیسیت هم یک اتفاق بود در این روزهای پر مشغله و ام پی تری
از آن حادثه هایی که خبر نمی کند و پای آدمیزاد را به جاهایی باز می کند مثلا به اطاق عمل برای اولین بار ...
اطاق عمل از آن جاهاییست که وقتی باید بروی دست خودت نیست دیگر ... یعنی نمی توانی انتخابش بکنی یا نکنی ...
برای همین چاره ای نداری جز اینکه با پاهای خودت به روی تختی بروی که دست و پایت را به آن می بندند ... بعد بر روی بدنت بتادین می زنند ک می فهمی قرار است رد یک تیغ جراحی بر آن حک شود و بعد دکتر بیهوشی با لباس سبز که نه ... با لباس آبی سر و کله اش پیدا می شود و تزریقی اتفاق می افتد که احساس گرمایی در حوالی گردنت می کنی ...
به دکتر می گویم: "آقای دکتر وقتی به هوش می آیم مراقبم باشید" و بعد ...
...
و بعد صدای امیرعباس را می شنیدم که می گفت بلند شو و صدای پری را و دیگران را و فهمیدم که به هوش آمده ام و خیالم راحت شد از اینکه به هوش آمده ام ...
اما چشمانم از سنگینی سرم باز نمی شد ... با همه ی سرسنگینیم سر تکان می دادم که یعنی می فهممتان هرچند نمی دانم آنها فهمیده اند یا نهی!
