با یاد دوست
- اطمینان داری که او می آید؟
- اطمینان دارم دیر یا زود خواهد آمد.
- چه شد؟ پس چرا نیامد؟
- منتظرم بالاخره خواهد آمد ... یوسف من خواهد آمد ...
- اطمینان داری؟
- تردید ندارم ... او خواهد آمد ... ماه که همیشه پشت ابر نمی ماند!
- چشمان تو از انتظار یوسف سفید شد ... دست بردار ...
- می دانم بی وفائی می کند ... کار من انتظار کشیدن است و کار یوسف منتظر گذاشتن! آنقدر هر روز اینجا می نشینم تا بیاید!
- از اینهمه انتظار خسته نشده ای؟
- عاشق نشدی ... همه ی زندگی من انتظار است، اگر انتظار نکشم چرا زندگی کنم؟
... این انتظار به من امید می دهد ... به زندگی من هدف می دهد!
- بوی یوسف می آید ... من بوی او را می شنوم!
- دچار توهم شده ای بانو! یوسف کجا بود؟
- من اطمینان دارم ... او باید همین نزدیکی ها باشد ...
- دست بردار دیوانه! یوسف اینجا چه می کند؟
...
- گله ی من از یوسف است ... اگر می آمد اینهمه طعنه و کنایه نمی شنیدم! ... ولی او می آید ... بالاخره روزی این انتظار به پایان خواهد رسید.
- این رسم عاشقی است که در کنج خانه بنشینم؟
شما چرا نمی فهمید؟ هر شب به امید دیدار یوسف چشم بر هم می نهم و صبح با امید دیدار او در کنار آن تندیس سنگی می نشینم ...
انتظار یوسف همه ی زندگی من است ...
من هیچ گاه ناامید نمی شوم ... از انتظار خسته نمی شوم ...
از یوسف فقط انتظارش برایم مانده!
شما این را هم از من منع می کنید؟
- تو دیوانه شده ای! مجنونی!
- ببینم زلیخا! مگر تو خانه و کاشانه نداری؟
- خانه ای به بزرگی قصر و به تنگی گور و به تاریکی زندان!
- پس چرا اینجا نشسته ای؟
- منتظر کسی هستم ... گفته اند می آید ... اگر نیامد می روم ...
- با شما که هستم تنها می شوم ... همیشه و همه جا یوسف در کنار من است ... شما که می آئید ترکم می کند!
- هر چه پیرتر می شود دوست داشتنی تر می شود ...
- احساس می کنم هم زلیخا را دوست دارم و هم عشق زلیخا را!
- باز هم این نشانه ی موعود؟!
- نمی دانم چه رازی در این کلمه نهفته است که هرگاه نام آن را می شنوم، آرامش می یابم!
* * *
در سالروز آغاز امامت حضرت ولیعصر(عج)، دیالوگ های سریال یوسف پیامبر(ع) برای من حکم یک عیدی ارزشمند و بزرگ را داشت ...
نمی دانم این حُسن تصادف تا چه اندازه آگاهانه اتفاق افتاده ...
اما این دیالوگ ها که در رسای یوسف پیامبر و در متن قصه ی عشق زلیخا گنجانده شده، به اعتقاد من با ظرافت و هنرمندی هر چه تمام تر، انتظار مهدی(عج) و موعود آخرالزمان را آموزش می دهد!
جایی گفتم که مِتُد خداوند در فرهنگسازی مِتُد ِ منحصر به فردیست، که مسلما احسن القصص برجسته ترین آنهاست!
زیباترین قصه های جهان قصه هائی است که در آن کار عاشق به رسوائی می کشد!
رسوائی که از انتظار ناشی می شود و از فراغ و از دست نیافتنی بودن معشوق!
و این وصال چه بد دوای تلخی است که درد عشق را از سر می پراند!
خدایا! اجازه هست که یک عشق زلیخایی طلب کنم؟
خدایا! اجازه هست از شما طلب رسوایی بکنم؟ یک رسوایی بزرگ؟
خدای من! به نظر شما این بنده ی حقیر ِضعیف می تواند مثل زلیخا تا آخر آخرش پای ِ کار بایستد؟
خدایا! خدایا! خدایا!
پ.ن.1. جا دارد از جناب فرج الله سلحشور به خاطر عیدی بزرگی بهمان دادند، در مقام یک بیننده تشکر ویژه ای داشته باشم ...
پ.ن.2. می دانم که در آن جایگاه نیستم و نمی دانم وبلاگ تا چه اندازه ابزار مناسبی هست برای تقدیر از یک سیاستمدار و یک مرد بزرگ. لکن دلم می خواهد و البته جایی غیر از اینجا ندارم که از طریق آن از جناب آیت الله هاشمی رفسنجانی هم بخاطر حضورشان در سامرا در حرم امام حسن عسگری(ع) و سرداب مقدس امام زمان (عج)، با توجه به حوادث و هتک حرمت هایی که در سال های گذشته نسبت به این حرم شریف اتفاق افتاده بود، قدردانی کنم.
